Siódme: Lenistwo 08 - 05 - 2023
Kwietniowe spotkanie małżonków „Zabiegani w Domu Tobiasza i Sary” dotyczyło rozważań związanych z grzechem Lenistwa.
Ostatni, z katalogu siedmiu grzechów głównych, grzech lenistwa, najczęściej postrzegany jest jako niechęć do jakiejkolwiek aktywności. Wystarczy wspomnieć wiersz Jana Brzechwy: „Na tapczanie siedzi len. Nic nie robi cały dzień”. Grzech ten jest doskonałą pożywką dla VI przykazania Dekalogu. Człowiek bez zajęcia lubi także zajmować się sprawami innych: obmowa, krytyka czy oszczerstwo ( VIII przykazanie) . Lenistwo duchowe odbija się na braku poszanowania dla III przykazania. Stąd też grzech ten wprowadza wiele bałaganu w życie człowieka.
Lenistwo traktowane jest jako grzech lekki, kiedy jednak prowadzi do zaniedbania zbawienia, staje się grzechem ciężkim. Następstwami lenistwa są obojętność, niedbalstwo.
Lenistwo to cecha kogoś kto nie ma chęci do działania, komu trwanie w bezczynności sprawia przyjemność.
„Nic nie jest gorsze od lenistwa nic gorszego od bezczynności dlatego Bóg nałożył na nas obowiązek pracowania. Wszystkiemu bowiem szkodzi lenistwo, samym nawet członkom ciała” ( Jan Chryzostom, In Actus Apost , hom 35 n. 3. PG 60, 258). „ A szczególnie lenistwo jest zarzewiem występków cielesnych” (Tomasz z Akwinu, Deperfectione vtiae spirtualis, c.9)
Zło lenistwa wynika z tego, że człowiek leniwy nie jest zdolny do tego, by kochać i by wypełniać codzienne obowiązki w rodzinie, w pracy zawodowej, w środowisku społecznym. Miłość i odpowiedzialność wyraża się na co dzień właśnie poprzez pracowitość, czyli poprzez słowa i czyny, którymi wspieramy kochane przez nas osoby. Wszystko, co dobrego czynimy w relacjach międzyludzkich, wymaga pracowitości, ofiarności, zdolności do panowania nas sobą, nad zmęczeniem i zniechęceniem. Miłości przynagla nas przecież do ofiarnej troski o każdego człowieka (por. 2 Kor 5, 14).
Lenistwo może przejawiać się na różne sposoby, w zależności od sfery człowieczeństwa, której dotyka. Najłatwiej zauważalne jest lenistwo fizyczne. Przejawia się ono w wygodnictwie, w bezczynności, w bezmyślnym traceniu czasu, w unikaniu jakiejkolwiek pracy i wysiłku. Człowiek leniwy poważnie zaniedbuje swoje obowiązki. Leniwiec nie dotrzymuje słowa i nie można na niego liczyć. A to prowadzi do poważnych problemów i konfliktów w rodzinie, w pracy zawodowej, w środowisku znajomych.
Nie mniej groźne jest lenistwo intelektualne. Polega ono na tym, że dany człowiek nie używa swojej zdolności myślenia po to, by obserwować rzeczywistość i by wyciągać logiczne wnioski z bolesnych konsekwencji ulegania lenistwu! Lenistwo w myśleniu prowadzi do bezmyślności, do trwania w ignorancji, do bezkrytycznego ulegania modnym ideologiom i sloganom.
Lenistwo prowadzi do marnowania czasu i do egzystencjalnej nudy, bo ileż godzin można siedzieć przed telewizorem czy wylegiwać się w łóżku?! Lenistwo powoduje także poważne problemy zdrowotne (nadwaga, nadciśnienie, utrata kondycji i sprawności fizycznej). Zdrowie to przecież ruch i wysiłek.
Ostatni, z katalogu siedmiu grzechów głównych, grzech lenistwa, najczęściej postrzegany jest jako niechęć do jakiejkolwiek aktywności. Wystarczy wspomnieć wiersz Jana Brzechwy: „Na tapczanie siedzi len. Nic nie robi cały dzień”. Grzech ten jest doskonałą pożywką dla VI przykazania Dekalogu. Człowiek bez zajęcia lubi także zajmować się sprawami innych: obmowa, krytyka czy oszczerstwo ( VIII przykazanie) . Lenistwo duchowe odbija się na braku poszanowania dla III przykazania. Stąd też grzech ten wprowadza wiele bałaganu w życie człowieka.
Lenistwo traktowane jest jako grzech lekki, kiedy jednak prowadzi do zaniedbania zbawienia, staje się grzechem ciężkim. Następstwami lenistwa są obojętność, niedbalstwo.
Lenistwo to cecha kogoś kto nie ma chęci do działania, komu trwanie w bezczynności sprawia przyjemność.
„Nic nie jest gorsze od lenistwa nic gorszego od bezczynności dlatego Bóg nałożył na nas obowiązek pracowania. Wszystkiemu bowiem szkodzi lenistwo, samym nawet członkom ciała” ( Jan Chryzostom, In Actus Apost , hom 35 n. 3. PG 60, 258). „ A szczególnie lenistwo jest zarzewiem występków cielesnych” (Tomasz z Akwinu, Deperfectione vtiae spirtualis, c.9)
Zło lenistwa wynika z tego, że człowiek leniwy nie jest zdolny do tego, by kochać i by wypełniać codzienne obowiązki w rodzinie, w pracy zawodowej, w środowisku społecznym. Miłość i odpowiedzialność wyraża się na co dzień właśnie poprzez pracowitość, czyli poprzez słowa i czyny, którymi wspieramy kochane przez nas osoby. Wszystko, co dobrego czynimy w relacjach międzyludzkich, wymaga pracowitości, ofiarności, zdolności do panowania nas sobą, nad zmęczeniem i zniechęceniem. Miłości przynagla nas przecież do ofiarnej troski o każdego człowieka (por. 2 Kor 5, 14).
Lenistwo może przejawiać się na różne sposoby, w zależności od sfery człowieczeństwa, której dotyka. Najłatwiej zauważalne jest lenistwo fizyczne. Przejawia się ono w wygodnictwie, w bezczynności, w bezmyślnym traceniu czasu, w unikaniu jakiejkolwiek pracy i wysiłku. Człowiek leniwy poważnie zaniedbuje swoje obowiązki. Leniwiec nie dotrzymuje słowa i nie można na niego liczyć. A to prowadzi do poważnych problemów i konfliktów w rodzinie, w pracy zawodowej, w środowisku znajomych.
Nie mniej groźne jest lenistwo intelektualne. Polega ono na tym, że dany człowiek nie używa swojej zdolności myślenia po to, by obserwować rzeczywistość i by wyciągać logiczne wnioski z bolesnych konsekwencji ulegania lenistwu! Lenistwo w myśleniu prowadzi do bezmyślności, do trwania w ignorancji, do bezkrytycznego ulegania modnym ideologiom i sloganom.
Lenistwo prowadzi do marnowania czasu i do egzystencjalnej nudy, bo ileż godzin można siedzieć przed telewizorem czy wylegiwać się w łóżku?! Lenistwo powoduje także poważne problemy zdrowotne (nadwaga, nadciśnienie, utrata kondycji i sprawności fizycznej). Zdrowie to przecież ruch i wysiłek.